Gdzie się podziało słońce?

Nudy. Szarość. Beznadziejna nudna szarość.
Rankiem jest  szaro, w południe szaro, wieczorem szaro, a potem noc.
Dzisiaj nawet Cymesik nie prosił o wyjście. Włóczył się po domu rozglądając bacznie co by tu niechcący ogonem zawadzić i przypadkiem zrzucić! No i wreszcie nadarzyła się okazja! Jeden z telefonów zaczął sygnalizować zdychającą baterię. Cymesik nie odróżnia, czy telefon dzwoni, czy zdycha, więc usiłuje odebrać, bo to jest kot, który odbiera telefony.
Zawsze biegnie więc jak szalony do telefonu, ja za nim w te pędy, ze strachu, że telefon wyląduje na podłodze, rozłożony na czynniki pierwsze! Jestem bez szans oczywiście! Cymes dopada pierwszy i zaczyna pacać bez opamiętania, by następnie szurnąć go z impetem z miejsca na którym leży! No i szurnął !  Jak ja doszłam do miejsca gdzie powinien być, to ani dźwięku, ani telefonu!
Cymes siedzi na kredensie z miną pokerzysty. Rozglądam się ostrożnie, żeby broń boże nie nadepnąć... ale nie widzę...nigdzie...zaczynam pełzać... w końcu siadam na podłodze i pytam słodko, z trudem hamując złość:

 - nie wiesz przypadkiem skarbie, gdzie jest ten cholerny telefon!

Cymes pokerową minę zmienia na zatroskaną, a zatroskaną na pełną zrozumienia i ...odwraca się by zajrzeć za kredens.

 - Coooo!!! Tam wrzuciłeś?! Tego kredensu nie da się odsunąć - jęczę!

Cymes zeskakuje i zagląda z boku za kredens, ja też, ale nic nie widzę. Idę po latarkę, po łapkę na muchy, po kij od szczotki, po odkurzacz, wreszcie po parasol... weź ten ogon, bo nic nie widzę!!
Nareszcie jeeest!!!
Cymes ociera się o mnie zachwycony, ale widać zauważa coś w moich oczach, bo odsuwa się na bezpieczną odległość,  w oczach ma jednak iskierki radości, jakby mówił:

 - ale fajnie było, co nie!?