Osiem tygodni...

To były ciężkie dni i bardzo trudny egzamin z życia. Najlepiej ten egzamin zdał Cymesik -  co właściwie było do przewidzenia. Ten kot zawsze zachwycał umiejętnością przystosowania się oraz umiejętnością przekonywania wszystkich o swojej wyjątkowości.

Bardzo bałam się o Guida, bo to KOT, którego światem jestem JA, nasz DOM, Hikari i Cymes; reszta zasługuje jedynie na ostrzegające, groźne fuknięcie. O Hikari się nie bałam... a okazało się, że moja nieobecność najwięcej bólu sprawiła właśnie jej. Nie wychodziła z sypialni... czekała.

Guido przez pierwszy tydzień prawie nie jadł, o żadnej pielęgnacji obojga, nie było mowy. Jedzenie ,,mokre'', moje DZIECI– wnuczka,synowa,syn- zanosiły na górę.

Postanowiłam, że koty zostaną same w domu, nie będą nigdzie przewożone i narażane na kolejny stres. DZIECI wpadały codziennie, czasem co dwa dni, żeby dosypać suchej karmy, podać „mokrą'', zmienić wodę i sprzątnąć kuwety. I TAK PRZEZ OSIEM TYGODNI – bardzo długich i ciężkich osiem tygodni, które spędziłam w szpitalu, a właściwie w dwóch szpitalach... neurologia,a potem rehabilitacja... i myślę, że tylko strach o te trzy istotki, mobilizował mnie do życia...

Lekarze przyrzekli mi, że wyjdę na własnych nogach, a nie na wózku, nie wierzyłam, ale wyszłam, co prawda przy chodziku, ale na własnych nogach!

Ostatnia noc w szpitalu była bezsenna. Myślałam o tym, jak mnie przyjmą, czy będą się gniewać, czy mi przebaczą tak długą nieobecność?

Po wejściu do domu, myślałam, że serce wyskoczy mi z piersi... z radości. Boże, jak ja tęskniłam!

Cymuś zatrzymał się na schodach z miną: - to naprawdę Pańcia? Musiałam pieszczotliwie przemówić, żeby go przekonać... a gdy podskoczył do mojej dłoni, wiedziałam, że z nim jest wszystko w porządku. Hikari i Guido w ogóle się nie pokazali. Nie spiesząc się, poszłam na górę, do sypialni, pokonując schody zgodnie z instrukcją obsługi człowieka...

Guido leżał na łóżku. Usiadłam obok, zaczął mruczeć. Oczki brudne, a sierść! Boże zmiłuj! Wyglądał jak baranek, który odłączył się od stada i po latach został odnaleziony!

Guidulku, słoneczko kochane! - przytuliłam się do niego – jak ja sobie z tobą poradzę! Nie jestem jeszcze na tyle sprawna, żeby dać sobie radę z taką ilością zwisających baranich pukli!

No to przywitałam się z dwoma! A gdzie dziewczynka?

Zaszczytu przywitania doznałam dopiero, gdy zostaliśmy sami, gdy DZIECI pojechały do własnego domu. 
Hikari nadal grubiutka, czysta, no może dupencja nie była idealna, niesamowicie ofutrzona, ale sierść piękna i gładka.

Od tego momentu stałyśmy się nierozłączne... gdzie ja, tam ona...

Bardzo szybko okazało się, że moje skarby pamiętają wszystkie nasze rytuały i nasze zabawy.

Stres u Guida i Hikari został wyparty całkowicie i przywrócona radość życia. Pierwsza głupawka i zapasy chłopaków, wyrażone piękną choreografią, rozbawiły mnie do łez, ale doszły też nowe elementy.

Gdy rano wstajemy i schodzimy na dół po schodach, one nie pędzą, one schodzą powoli, stopień po stopniu, często mnie blokują, mówię wtedy: - No bez przesady! Szybciej proszę!

Podobnie jest gdy idziemy spać, ŁAPA PRZY NODZE, NOGA PRZY ŁAPIE!

I to Cymusiowe, pełne troski, spojrzenie: - Tylko bądź ostrożna!

DUŻO ZDROWIA W NOWYM 2016 ROKU